Yn yr ail flwyddyn clywodd pobl Iwerddon am y gwaradwydd a gawsai Matholwch yng Nghymru, pan ddifethwyd ei feirch yn Aberffraw. Bu cyffro mawr yn y llys, a galwai'r penaethiaid i gyd am ddial y sarhad. Gyrrwyd Branwen o ystafell y brenin i'r gegin i bobi bara, a rhoddwyd hawl i'r cigydd i roi bonclust iddi bob dydd.
Aeth tair blynedd heibio a Branwen druan yn dioddef y gwaradwydd hwn. Ni wyddai Brân ddim am y peth, oherwydd gofalodd penaethiaid Iwerddon nad âi llong na chwch i Gymru, ac o deuai llong o Gymru i Iwerddon, carcharid y llongwyr bob un.
Stori drist yw stori Branwen. Dacw hi, ddydd ar ôl dydd, yn pobi bara yng nghegin y llys ac yn edrych allan ar y traeth unig ac ar donnau llwyd y môr rhyngddi â Chymru. Nid oedd, er hynny, yn hollol unig. Gyda hi yn y gegin yr oedd aderyn drudwen, a safai beunydd ar ochr y cafn yn ei gwylio'n trin y toes. Siaradai Branwen ag ef, ac yn araf deg dysgodd iaith i'r aderyn, gan fynegi iddo sut ŵr oedd ei brawd, y cawr Brân. Ysgrifennodd lythyr yn adrodd hanes ei phoen a'i hamarch yn Iwerddon, a rhwymodd ef am fôn esgyll yr aderyn hoff. Y mae gan un bardd Cymraeg, Mr. R. Williams Parry, ddarn tlws o farddoniaeth yn darlunio Branwen, un bore, yn gollwng y drudwen ar ei hynt tua Chymru.
