Ymhen blwyddyn, dychwelodd i Iwerddon a galwodd ei wŷr at ei gilydd. Yn ei gerbyd rhyfel, â phladuriau yng nghlwm wrth yr olwynion, rhuthrodd i gastell Fforgal a chariodd Emer i ffwrdd gydag ef, a'i gwisgoedd heirdd a'i thlysau o aur ac arian. Wedyn nid oedd dau hapusach na hwy yn y llys yn Emain Macha.
Cyn hir, cododd y gweddill o Iwerddon fel un gŵr yn erbyn Ulster, ac ar adeg pan oedd milwyr Conor, i gyd ond Cuchulain, o dan swyn a melltith un o'r duwiesau. Safodd Cuchulain ei hun i wynebu'r holl fyddin, a daeth milwr ar ôl milwr i'r maes i ymladd ag ef. Ond yr oeddynt fel plant yn ei ddwylo, ac â'i gleddyf tanbaid a'i waywffon hir a'i ffon-dafl beryglus fe glwyfai gant o ddynion bob dydd. O'i flaen ef yr oedd y fyddin anferth fel cnwd o eira'n toddi yn wyneb yr haul. Ddydd a nos am wythnosau lawer, brwydrodd Cuchulain nes bod clwyfau llosg dros ei gorff i gyd. Yna daeth ei dad, y duw Lleu, duw'r Goleuni, i lawr ato, gan ei lapio yn ei fantell am dri diwrnod a thair nos; ynddi cysgodd yr arwr yn dawel, ac ar ei holl glwyfau rhoes Lleu lysiau meddygol i'w hiacháu. Ar ddiwedd y tri diwrnod deffroes Cuchulain cyn gryfed ac iached ag erioed. Safodd eto i herio pob gelyn a ddeuai o'r fyddin fawr.
Gwelodd ddyn ieuanc cryf a hoyw yn dod i ymladd ag ef, a phan adnabu ef rhoes Cuchulain ei gleddyf yn y wain. Fferdia, ei gyfaill yng Ngwlad y Cysgodion, oedd.
