"Ahmad," meddai, "clywais fod ffynnon yng ngwlad y Tylwyth Teg, ffynnon â'i dŵr yn iacháu pob clefyd. Y mae pedwar llew gwyllt yn ei gwylio. Tyrd ag ychydig o'r dŵr hwnnw i'th hen dad."
Yn y plas dan y ddaear gwrandawodd Peri-Banu ar y cais a ddug Ahmad o lys y Swltan.
"Yfory, pan dorro'r wawr," meddai, "cymer fy nau geffyl cyflymaf a dos i neuadd y castell acw ar y mynydd. Ar gefn un o'r ceffylau gofalaf y bydd dafad farw wedi ei thorri'n bedair rhan. Pan ddeui at y ffynnon tafl y darnau o gig i'r llewod, yna brysia i'r ffynnon a llanw'r ffiol hon â'r dŵr."
Trannoeth, cyn gynted ag y daeth gwrid y wawr i'r dwyrain, carlamodd Ahmad at y ffynnon, taflodd y ddafad i safnau'r llewod a rhuthrodd yn ei ôl gyda'r dŵr gwyrthiol yn y ffiol. Er ei syndod, dilynodd y llewod ef bob cam at blas y Swltan gan ysgwyd eu cynffonnau'n hapus bob tro yr edrychai'n ôl arnynt.
Cymerodd y Swltan arno'i groesawu'n gynnes, ond, yn fuan, ymgynghorodd eto â'r ddewines.
"Y mae dy hen dad, Ahmad," meddai wedyn, "am ofyn ffafr arall gennyt. Yng gwlad y Tylwyth Teg y mae dyn bychan dair troedfedd o uchter ond â barf bum llath ar hugain o hyd. Ar ei ysgwydd caria fár o haearn yn pwyso dau gant a hanner o bwysau, ond geill y dyn bychan hwn ei droi o gwmpas ei ben heb grych ar ei dalcen, fel pe bai'n bastwn o bren. Tyrd â'r gŵr hwnnw yma inni gael ei weld."
