Dychwelodd Ahmad yn drist at Beri-Banu. "O," meddai hithau, "Shabar, fy mrawd, yw'r dyn bychan."
Taflodd arogldarth i fflamau'r tân, a'r funud nesaf daeth Shabar i mewn i'r ystafell. Dyn bychan, bychan oedd, yn ofnadwy hyll, ac â barf hir, drwchus yn llusgo hyd y llawr. Yr oedd ei ben yn fawr iawn ond ei lygaid yn fychain fel llygaid mochyn, a'i fwstas hir, troellog, yn cyrraedd at ei glustiau. Yr oedd crwb ar ei gefn ac ar ei fynwes, ac ar ei ysgwydd dde cariai fár mawr trwm o haearn. Gwrandawodd Shabar yn astud ar Beri-Banu yn adrodd holl hanes y ddewines ac eiddigedd y Swltan.
Bore trannoeth, aeth Ahmad a Shabar gyda'i gilydd i lys y Swltan. Pan gyraeddasant byrth y ddinas dihangodd y gwylwyr a'r bobl i gyd mewn dychryn; rhuthrent yn wyllt i dai a siopau, llawer ohonynt yn colli eu sandalau oddi am eu traed a'u tyrbanau oddi am eu pennau. Yn y llys hefyd ffoes y cynghorwyr a'r gwylwyr am eu bywyd.
"Dyma fi," meddai Shabar wrth y Swltan. "Beth a fynni di?"
Troes y Swltan ei ben i ffwrdd; ni fedrai edrych ar greadur mor hyll. Gwylltiodd Shabar a chododd ei fár o haearn i fyny gan ei ollwng ar ben y Swltan. Lladdwyd ef yn y fan, a lladdodd Shabar y cynghorwr drwg a'r hen ddewines gyfrwys.
