Ffordd gul y Groes yw ffordd y nef,
A'r pur dangnefedd hyfryd;
Hon yw y ffordd a'n dwg cyn hir
Yn iach i dir y bywyd.
Ar fyr cawn etifeddu'r wlad
Lle mae ein Tad yn Llywydd,
Ym mhell uwch cyrhaedd unrhyw loes,
Trwy rinwedd Croes ein Prynydd.
XXXVI.
BRWYDR GILBOA.
2 Sam. i. 17.
CERBYDAU, ac arfau, a buain feirch gwrdd,
A lenwant y mynydd â rhyfel a thwrdd;
Croch ddolef yr udgyrn hyd nenoedd a draidd,
A chryna Gilboa o eigion ei wraidd.
O erchyll gyflafan! O alaeth gwir fawr!
Y milwyr syrthiedig a huliant y llawr!
Dialedd, doe, chwyddai eu bronau llawn hoen,
A chwythent arwredd yn llydain eu ffroen;
Ond heddyw'n gelanedd mewn tyweirch o waed,
Fel crinddail yr hydref a sethrir dan draed.
Doe, gwelid y cadlanc yng nghymdaith y fun
A garai anwyled a'i enaid ei hun,
A'i fynwes yn orlawn o serchlawn fwynhâd,
Ond, heddyw, e syrthiodd ym mhoethder y gad!
Y bore, tarianau, ac eirf, a dur dawr,
A liwient â glesni gain esgyll y wawr;
Cyn ucher gorweddent mewn rhwd ar y maes,
A'r dwylaw a'u llofient yn llib ac yn llaes.
Dyspeidiodd gweryriad y cadfarch a'i ffroch,
Ei wddf mwy ni wisgid â tharan a broch:
