"Ydi, 'falla'. Ydi, yn rhy hen i Arfon. Hwn 'ta'."
"Ond ." Nid oedd llawer mwy o liw yn yr ail dei.
"Ond be', 'merch i?"
"Wel, chi sy'n gwpod, wrth gwrs, ond y rhai streip 'ma— Club colours—ma'r bechgyn yn lico."
"Ia, ond tei ar gyfar y Sul oeddwn i'n feddwl gal iddo fo.
Fe wnaiff hwn yn gampus, yn champion."
"Reit. Rhywbeth eto, syr?"
"Crad—Mr. Williams."
"Tei?"
"Na, mi dorrodd 'i fresus y diwrnod o'r blaen."
"Braces?"
"Ia, wrth wyro i drio trwsio beic Wili John. A dim ond tamaid o linyn sy'n cadw'i drowsus o rhag ...."
"Hanner coron yw'r rhain, syr. Rhai cryf iawn."
"I'r dim, 'nginath i, i'r dim."
Dychwelodd William Jones i'r tŷ'n llwythog, ond medrodd sleifio i'r llofft i guddio'r parseli yn y fasged wellt a oedd o dan ei wely. Galwasai hefyd yn y siop ffrwythau i brynu cnau a ffigys ac afalau. Daria, dim ond unwaith mewn blwyddyn y dôi'r Nadolig, onid e?
Yr oedd hi wedi deg ar Arfon yn cyrraedd adref, a bu'r teulu ar eu traed yn o hwyr yn cael hanes Slough ganddo. "Pawb i gysgu'n hwyr 'fory," oedd gorchymyn Meri pan droesant i'w gwelyau.
Ond deffroes Wili John am hanner awr wedi saith fel arfer, a rhoes bwniad i'w ewythr.
"Nadolig llawen, Wncwl William!"
"Y?... Ac i chditha', 'ngwas i. Hannar munud."
A chododd William Jones i dynnu'r fasged wellt o'i chudd- fan.
"Hwda, dyma iti bresant bach. 'Fedri di 'i ganu o?"
"I ganu fa? Galla'!" A dechreuodd Tipperary ruo drwy'r tŷ.
"Sh! Paid, Wili John, ne' mi fyddi di'n deffro'r tŷ— a'r pentra i gyd."
"Oreit. Yn dawal fach, 'ta'."
A chafwyd datganiad gweddol gywir o hanner dwsino donau Saesneg poblogaidd.
"Wili John?"
"Ia, Wncwl?"
