"'Fydd y restlar hwnnw yno heno, tybad?" gofynnodd Huw. "'Hidiwn i ddim â thrio codwm efo fo. Dwybunt am 'i gael o i lawr."
"Tyt, mi glywis i 'i fod o'n sebon ne 'rwbath i gyd," meddai Wil. "Fedri di ddim cael gafael ynddo fo, was. Mae o fel darn o rybar."
. . . Yr ail ben—y priodoldeb o geisio'u hefelychu, o gael ysbrydiaeth, o ddrachtio ysbrydiaeth—gair da oedd 'drachtio'—o'u bywyd a'u meddyliau aruchel hwy . . .
"'Dydw' i ddim yn mynd adra' heb goco-nyt, beth bynnag," ebe Huw. "Wyt ti isio coco-nyt, Now?"
"Y . . . ydw', Huw."
"Reit. Mi ga' i un iti."
"Y . . . diolch, Huw."
. . . Y trydydd pen—er mor dda oedd esiampl dynion mawr, nid oedd hynny'n ddigon, a threfnodd Duw yn ei ras, yn ei ryfedd ras . . .
Yr oeddynt ar ysgwydd y Clogwyn a chlywent ymhell oddi tanynt sŵn gwerthwyr a miri'r ffair. Cyflymodd y tri eu camau'n reddfol, Wil gan swagro cerdded a phoeri i'r grug a chwifio'i wialen.
"'Faint sy gin' ti i wario, Huw?" gofynnodd.
"Tri a grot, 'achan." "Diawch, yr un faint yn union â finna'!"
Cofiodd Owen nad oedd ganddo ond ychydig geiniogau yn ei boced.
Erbyn iddynt gyrraedd y ffair, yr oedd y goleuadau naphtha wedi'u cynnau ac yn poeri'n swnllyd uwch rhuthr o wynebau llwydfelyn. Yr oedd ystryd hirgul Bryn Llwyd yn un berw of sŵn, yn ystorm o fwyniant, a phobl yn heidio'n wyllt o stondin i stondin ac o fwth i fwth fel petai pob un ohonynt ar fin cau am y nos.
