Bu distawrwydd rhyngddynt am ysbaid, a'r ddau'n gwrando ar anadlu llafurus, anesmwyth yr hen gi.
"Taid?"
"Ia?"
"Pan oeddach chi allan . . ."
"Ia?"
"Yr oedd y llyfr 'na ar y bwrdd, a . . . a mi ddarllenis i rai o'r testuna'."
Chwarddodd Owen Gruffydd. "Twt, dim gwahaniaeth, 'machgan i. Mi aeth Siôn y Brêc â nhw i Swyddfa'r 'Llusarn' bora ddoe, a mi fyddan' allan 'fory ne' drennydd . . . Be' wyt ti'n feddwl o'r testuna'?"
"Rhai reit dda, Taid."
"Siawns iti ennill tipyn o bres, Owen. Mi gest ddalfa go lew y llynadd, ond do?"
"Do, ond . . ."
"Ond be'?"
"Ydi o'n . . . 'ydi o'n deg imi drio cymaint a chipio cymaint o wobrwyon?"
"Pam lai?"
"Wel, yr oedd rhai o'm ffrindia' i, yr on i'n meddwl, yn edrach yn o siomedig llynadd. Mae gin' i well manteision na rhai ohonyn' nhw, ond oes?"
"Y? Manteision?"
"Ia, a chi a Dafydd a Lias Tomos yn fy helpu i."
"Yr argian fawr, hogyn, 'rwyt ti'n siarad fel 'taet ti wedi cael ysgol gostus, yn lle mynd i'r chwaral yn ddeuddag oed. Gwell manteision na phwy, mi liciwn i wybod?"
"Myfanwy, chwaer Wil, er enghraifft, a'i mam hi fel y mae hi. 'Roedd hi yn trio yn f'erbyn i yn 'Steddfod Sardis y Sulgwyn."
"Wel?"
"Fi enillodd. A 'Fanwy oedd y gynta' i ysgwyd llaw efo mi."
