"Wel?"
"'Dydw' i ddim yn mynd i gymryd mantais ar 'Fanwy eto."
"Be' wyt ti'n feddwl?"
"Bedd y Dyn Tylawd' oedd y darn yn Sardis. Os bydd hi yn trio yn Siloam, 'fydda' i ddim, Taid. A 'thasach chi . . . 'tasach chi'n rhoi gwers ne' ddwy iddi hi, mi faswn i'n ddiolchgar iawn i chi."
Disgwyliai Owen ystorm, rhuadau tebyg i'r rhai pan gyhoeddai Owen Gruffydd wae o'r pulpud, oherwydd ymfalchïai'r hen ŵr yng nghampau'i wyr fel adroddwr ac âi gydag ef weithiau i rai o'r pentrefi cyfagos pan gystadlai ynddynt. Ond yn lle gwg yr oedd gwên dyner ar ei wyneb yn awr, a thybiai Owen fod ei lygaid yn llaith. Syllai i lawr ar Garlo, gan gymryd arno. mai'r olwg ar yr hen gi a'i cyffroes.
"'Wnewch chi, Taid?"
"Gwnaf, debyg iawn, 'machgan i, gwnaf, debyg iawn."
Yna ymhen ennyd, "Os nad wyt ti am drio dan ugain, be' am fentro ar y Prif Adroddiad?"
"Ymson y Llofrudd? Mi fydd Meurigfab yn siŵr o drio ar hwnnw."
"Bydd mae'n debyg."
Meurigfab oedd Adroddwr yr ardal, ac yr oedd ei berfformiad o "Ymson y Llofrudd" yn aruthrol. Camai i'r llwyfan â golwg wallgof arno, a'i wallt hir, o fwriad, fel perth afreolus ar ei ben a thros ei dalcen, a'i law ddeau'n waed—hynny yw, yn inc coch neu sug betys—i gyd. Edrychai'n orffwyll, a'i lygaid yn rhythu'n wyllt a'i geg fawr yn agored a'i ddwylo'n crynu. Yna dechreuai, gan sibrwd yn uchel a bloesg:
"Pa le 'rwyf? Ol! Ol! Ol—Olwen! Pa le'r ydwyf? |
