"Cystal â'r disgwyl, ac ystyriad bod 'i chalon hi mor beth'ma, yntê?"
"Mi wnaeth 'Mam imi ddŵad â'r wya' 'ma iddi hi." Ac estynnodd y blwch i'r dyn bach.
"W . . . wya'?"
"Rhai ffres. O ffarm ar y mynydd 'cw."
"D . . . diolch."
wenu braidd yn ffôl.
Daliodd hwy'n ffwndrus yn ei law, gan
"Mae'n biti, ond ydi?"
"Ydi, wir, Mr. Davies."
"Hogan glên. Heb 'i gwell am deisan 'fala'. Tipyn of sioc."
Ni wyddai Owen beth i'w ddweud. Edrychodd, mor drist ag y gallai, ar y ffan fawr las yn y grât ac yna ar y llwynog yn ei gâs gwydr.
"Anifal hardd, Mr. Davies."
"Ydi, ond ydi?" Taflodd olwg cyflym tua'r drws ac yna gostyngodd ei lais. "Yr on i'n mynd am dro un diwrnod, gwn dan fy mraich, ar ochor y Wyddfa . . . ”
"O'n wir!"
Hwyliodd dynes dal, drwynfain, wedi'i gwisgo bron at ei gên mewn sidan du, i mewn drwy'r drws. "Ar yr Eifl yr oeddach chi y tro dwytha' y clywis i'r stori."
"Y . . . brawd Enid ydi o, Patricia."
"Felly 'roedd Beti'n dweud." Troes lygaid llym ar Owen. wrth chwanegu, "Roeddan ni'n disgwyl un ohonoch chi yma cyn hyn. Y gnawas fach! . . . Be' ydi'r parsal 'na sy gynnoch chi, Alfred?"
"Y . . . wya', Patricia, wya'."
Pwy bynnag oedd y wraig, meddyliodd Owen, yr oedd ar y dyn bach ei hofn.
"Wya'?"
"Ia, y dyn ifanc 'ma wedi dŵad â nhw . . . I chi, Patricia," chwanegodd yn eiddgar.
Hon, felly, oedd Mrs. Davies. A'r "hogan glên", a'r "gnawas fach", oedd—Enid?
