"Mae . . . mae arna' i ofn nad ydw' i ddim yn dallt," dechreuodd Owen.
"Ydach chi wedi'i gweld hi ar ôl dydd Iau?" gofynnodd y wraig, heb brin agor ei gwefusau tenau.
"Enid?"
"Pwy arall?"
"Naddo. 'Roeddan ni'n 'i disgwyl hi adra' nos Iau, ond 'ddaeth hi ddim. Mi gawsom air bora Gwenar yn dweud bod 'i meistres yn wael iawn . . . "
"O! 'Ydach chi'n clywad, Alfred? . . . 'Does gynnoch chi ddim syniad ym mh'le y mae hi, felly?"
"Nac oes, wir. 'Oes . . . 'oes rhywbeth wedi digwydd?"
"Digwydd! 'Dydach chi ddim wedi deud wrtho fo, Alfred?"
""Roeddwn i'n mynd i . . . "
Croesodd Mrs. Davies at y lle tân a thynnu wrth raff euraid. Canodd cloch yn rhywle.
"Ia, Alfred?"
"Roeddwn i'n mynd i . . . "
Daeth y forwyn i'r drws.
"O, Beti, cymerwch y parsel 'na o ddwylo'ch meistr—cyn iddo fo'i ollwng o. Wya' sy ynddo fo. Mi gewch ferwi un i Mr. Davies i de."
"Aci chitha', Mistras?"
"Na, dim i mi."
"O'r gora', Mistras."
Wedi i'r eneth fynd, eisteddodd Mrs. Davies yn fygythiol of anystwyth ar fin y gadair gyferbyn ag Owen.
"Wn i ddim ym mh'le y câi hi le gwell," meddai. "Wyth bunt y flwyddyn a bwyd da. A dyma'r diolch, y feudan fach anonest."
"Peidiwch chi ag egseitio 'rŵan, Patricia."
"Be' mae Enid wedi'i wneud?" gofynnodd Owen, a'i amynedd yn dechrau pallu.
