"Deudwch chi, Alfred," meddai'r wraig, gan dynnu llaw finderus tros ei thalcen. "Mi aeth allan yn syth ar ôl cinio ddydd Iau," eglurodd Alfred. "Doedd hi ddim i fod i fynd, ond 'ddaru ni mo'i cholli hi tan amsar swpar. 'Ddeudodd Beti, y forwyn arall, ddim gair."
"Naddo, ac yr ydw' i wedi rhoi wsnos o notis iddi hi," meddai'r wraig yn chwyrn.
"Roedd hi wedi mynd â'i basgiad a'i phopath efo hi." Arhosodd Alfred ennyd cyn torri'r newydd mawr. "A deuddag sofran o bureau Mrs. Davies."
"Ydach chi . . . 'Ydach chi'n siŵr o hynny?"
"Siŵr? Ydan!" meddai'r wraig. "Wydda' neb arall fod yr arian yn y bureau. 'Roeddwn i wedi'u codi nhw y diwrnod cynt i dalu i Mr. Preis y bildar ac wedi bod yn ddigon. ffôl i'w cyfri nhw pan oedd hi'n llnau fy rŵm i."
"Wrth gwrs, 'ddaru chi ddim meddwl, Patricia," cysurodd ei gŵr hi.
"Naddo, ond mi ddylswn fod wedi ystyriad, a hitha'n un mor benchwiban."
""Oeddach chi wedi cloi'r bureau, Mrs. Davies?"
"Own, debyg iawn, a'r drôr fach lle'r oedd yr arian. Ond be' oedd hynny i meiledi? 'Roedd hi wedi dwyn chisel of sied y gardnar—mi welodd y gardnar hi'n sleifio o'r sied—a chlo gwantan, mae'n amlwg, oedd i'r bureau."
Cododd Owen. "Mae'n ddrwg iawn gin' i am hyn," meddai, "a mi ddo' i ne' 'mrawd yma 'fory ne' drennydd i'ch gweld chi ynglŷn â'r arian. 'Oes gynnoch chi ryw syniad ym mh'le mae Enid?"
"Dim syniad na diddordab," ebe'r wraig, gan godi a hwylio'n urddasol tua'r drws.
Yr oedd Alfred yn fwy boneddigaidd ac aeth gydag Owen i lawr i'r ffordd.
