"Ond, Taid . . . "
"A dywad wrth dy fam am wneud jygaid o ddŵr camomil a thipyn o de sunsur imi."
"Ond mi fydd Doctor Williams . . . "
"Paid di â dadla' efo dy daid, 'rŵan, a 'fynta' mor sål."
A phan alwodd Doctor Williams yr hwyr drannoeth, yr oedd yr hen wrthryfelwr yn y gadair freichiau wrth dân y gegin yn darllen yn uchel i Owen ddarn o "Breuddwyd Pabydd" Emrys ap Iwan allan o hen rifyn o'r 'Geninen.'
"Ddeudis i ddim wrthat ti am aros yn dy wely?" meddai'r meddyg yn chwyrn.
"Do, ond yr ydw i'n teimlo'n well o lawar erbyn hyn, Doctor. Y ffisig 'na, mae'n debyg."
"Hm . . . m. Ar dy ben yn y nefoedd y byddi di."
"Yn y nefoedd?"
"Ia, a 'does ar yr un ohonoch chi isio mynd i fan'no, er cymaint ydach chi'n frolio ar y lle . . . 'Oes gin' ti gur yn dy ben?"
"Oes; ond mae o'n well heno."
"Poen yn dy gefn?"
"Oes, wir, dipyn."
"Camdreuliad?"
"Yn ddrwg iawn, a dim archwaeth at fwyd."
"Ac yn methu cysgu?"
"Ches i ddim winc neithiwr nac echnos."
"Hm . . . m. Ond yn gysglyd yn y dydd?"
"Pendympian, ar fy ngwaetha'."
Gofynnai'r meddyg y cwestiynau'n ddiog a difater, ond gwelai Owen eu bod yn chwalu ystyfnigrwydd yr hen ŵr ac yn deffro peth edmygedd ynddo.
"Pam wyt ti'n anadlu mor drwm?"
"Rhwbath sy'n gwasgu ar fy mrest i. Be' sy'n bod arna' i, Doctor?"
"Y kidneys."
