"Dydd Duw fydd Dydd y Farn, medda Ffydd, yn atab u'r cwestuwn, cynta'. Dydd Duw fydd Dydd y Farn'..." Mae'n bryd imi..." "Ia. "Ac yn atab i'r aul gwestuwn mae o'n clywad Ffydd yn subrwd bod ganddu hu addewud ar gyfar y Farn. 'Roedd 'na Farn arall wedu bod yn hanas y byd, medda' fo. Barn y Dulyw, Duw'n boddu'r byd.
"Oedd. Rhaid imi fynd. Maen nhw'n barod i godi'r grisia'."
Ond safodd Jeremiah wrth ochr y cerbyd, gan godi'i ben a'i lais i ddiweddu'r gân.
""Mae'r glaw yn dusgyn,' medda' fo, 'a ffynhonna'r dyfnder yn rhwygo,' medda' fo, 'y dyfroedd yn codu a'r bloda' a'r planhuguon yn cael'u cudduo, y coed yn duflannu,' medda' fo, 'a'r bryniau a'r mynyddoedd o'r duwedd yn mynd o'r golwg,' medda' fo. 'A dyna dduwedd popath, bobol?' medda' fo.
'O, nage. . .'
Ond cychwynnodd y brêc cyn iddo roi Noa a'i deulu a'i filodfa yn yr arch. Cododd Owen ei law arno, yn ddigamsyniol o derfynol, ond sefyll ei dir a wnaeth Jeremiah, gan chwifio'i bibell mewn ffarwel hamddenol, hir. Nid oedd golwg o Fary, ond pan nesâi'r brêc at geg y stryd a arweiniai i ffordd Llan Feurig, gwelai Owen hi'n brysio tua'r Maes. Gwelodd hithau yntau, safodd, rhythodd heb ddeall yr arwyddion a wnâi, a gwyliodd ef a'i ystumiau yn diflannu heibio i'r tro. Yna aeth yn ei blaen yn araf, mewn dryswch llwm. Hogyn rhyfedd, meddai Mrs. Ebenezer Morris wrthi'i hun, gan ddyfalu pam yn y byd y rhoddai'i gŵr air mor dda iddo. Ond aeth yr hogyn yn un rhyfeddach fyth iddi ymhen ennyd. pan neidiodd ef allan o'r brêc a rhedeg am ei fywyd yn ôl tua'r Maes. Ond dyna fo, un tebyg oedd 'i daid o, Owen Gruffydd, yntê? Ac am y taid arall, y Dafydd Ellis hwnnw!. . .
