Y Siswrn/Adgof

Y Siswrn

gan Daniel Owen

Adgof:
Am y diweddar Mr. Hugh Jones, Argraffydd, Wyddgrug

AR y mur yn mharlwr hiraeth
Adgof hongiodd ddarlun byw,
O hen gyfaill â'n gadawodd
I fyn'd adref at ei Dduw;
Y mae misoedd lawer bellach
Er pan aeth i'r ardal bell,
Ond mae'r darlun wrth heneiddio
Yn parhau i fyn'd yn well.

Darlun yw—nid ef ei hunan
Ef ei hun ni welir mwy,
Ac nid yw ond ofer cwyno
Am nad arosasai 'n hwy;
Nid oedd hinsawdd oer y ddaear
Yn dygymod gydag ef
Aeth i wlad yr haf trag'wyddol
Ar gyfandir mawr y nef.

Nid rhyw lawer o ddylanwad
Feddai'r ddaear arno ef,
Ond yr hyn oedd ynddi'n debyg
I naturiaeth bur y nef
Seiat, Sabboth, cyfarfod gweddi,
Beibl, pregeth, Crist a Duw
Dyna'r pethau aent a'i feddwl
Tra bu yn y byd yn byw.

Gwan ei gorff—ac nid rhyw lawer
O dalentau ddaeth i'w ran
Ond 'roedd ef yn gryf a chadarn
Lle 'roedd eraill braidd yn wan;
Cryf ei obaith—cryf ei deimlad
Cryf ei ffydd yn Nuw a dyn
Wrth gredu gormod yn yr olaf
Câdd niwed lawer iddo 'i hun.

Diniweidrwydd (fel colomen
Noah) grwydrodd lawer awr,
Nes y cafodd yn ein cyfaill
Le i roi ei throed i lawr;
Ac mae eto, 'rol ei golli,
'N hofran uwch y diluw dig,
Heb un llecyn i orphwyso,
Nac un ddeilen yn ei phig.

Nodiadau