Prif Feirdd Eifionydd/Y llongwr bach

← Penillion i'w ferch fechan am dorri nyth aderyn

Prif Feirdd Eifionydd gan Edward David Rowlands

Ffon y Plisman

Y Llongwr Bach.

FE aeth o'r ty dan gau y ddor,
A throi ei olwg tua'r môr,
Do, do, fe aeth o gam i gam
At fwrdd y llong o dŷ ei fam.

Cychwynnai'r llong yn ara' deg
A'r bachgen serchog, tair—ar—ddeg,
Yn rhodio'r bwrdd o gam i gam
Gan gofio cusan ola'i fam.

'Nol sychu'i lygad a chael gwynt,
A'r llong yn hwylio'i chwrs yn gynt,
Rhyw dyner wên rhwng llon a phrudd,
Chwareuai'n ysgafn ar ei rudd.

Meddyliau fyrdd yr ennyd hon
A wibient drwy ei ieuanc fron,
I addo popeth yn well, well,
Nes cyrraedd i'r gorllewin pell.

O dòn i dòn fe aeth i dir,
I Charleston draw, o'i fordaith hir:
Ac erbyn edrych arno'i hun,
Fe newidiasai'n fawr ei lun.

'Roedd gwynt y môr, a'r haul a'r hin,
Oll wedi 'mroi i'w droi a'i drin,
I'w fam y gyrrai dros y lli,—
"Ni buasech mwy'n f'adnabod i."

Ond nid oedd hyn ond cysgod gwan
O newid mwy oedd ar ei ran,
Lliw angau syrthiodd ar ei wedd,
Nid lliw y byd, ond lliw y bedd.

O Charleston ni ddychwelodd gam,
Ond llythyr ddaeth i dweyd i'w fam
Mai yno'r hunai mwy mewn hedd,
Ei hanwyl fachgen yn ei fedd.

Fel hyn bu farw'r llencyn teg
Cyn cyrraedd pedair blwydd-ar-ddeg,
Oddiwrth ei fam led moroedd draw,
Heb obaith mwy cael ysgwyd llaw.

Ond angel glân a wylia'r lle
Nes delo galwad fawr y Ne',
I ddwyn y llongwr bach i'r lan
Ar draeth Paradwys yn y man.