Telyn Dyfi/Pa le y ceir Doethineb

Telyn Dyfi

gan Daniel Silvan Evans

III.
PA LE Y CEIR DOETHINEB!

Pa le y ceir doethineb! A pha le y mae trigle deall?!—Job xxviii. 12

Pwy a ddengys i ni ddaioni!'—Salm iv. 6.

PA le y ceir doethineb drud,
A thrigle deall?' medd y byd:
A mynych y gofynant hwy,
Pwy ddengys in' ddaioni, pwy?'

Gwel, acw ger y goeden gudd
Yn eistedd mae pererin prudd,
Gwr santaidd Duw; ac yn ei law
Anfarwol Lyfr y bywyd draw.

Ar ddail y gyfrol nefol hon,
Ar led a weli ger ei fron
(Ae arni dwys fyfyrio wna),
Dangosir, ddyn, it' beth sy dda.

Dim ond gwneyd barn, gochelyd trais,
A gwrandaw ar y Dwyfol lais,
Ymhoffi mewn trugaredd, byw
A rhodio'n isel gyda Duw.

Ië, rhodio'n isel gyda'r Un
A'th brynodd drwy ei waed ei Hun,
Gan adael gwychder nef a'i bri,
Er mwyn cael rhodio gyda thi.

Myfyria ar ei ddirfawr loes,
A chadw olwg ar ei Groes;
Ac nac anghofia ddim o waith
Y prynedigol gariad maith.

A'th nerth a'th enaid oll yn dân
Y ceri dy Greawdydd glân;
Câr hefyd bawb o deulu dyn
Yn ddidwyll megys ti dy hun.

O ddeutu'r bwrdd, ddedwyddaf fraint!
Cyd-linia'n fynych gyda'r saint;
Ac ymborth ar yr Aberth drud
Sydd yn dilëu pechodau'r byd.

Y pelig gwâr ei gywion cun
A byrth â gwaed ei fron ei hun:
Llwyr yr un modd, i'n dwyn o'n cur,
Bu farw Mab y Forwyn Bur.

O dwrf y byd, yn encil glyn
Eistedda'r barflaes feudwy'n syn:
Myfyrdod nefol draidd ei fryd,
A'i feddwl nawf goruwch y byd.

Ger llaw mae'r Groes, ei ymffrost mawr,
A'i gysur ym mlin deithiau'r llawr;
A'i obaith yw, er weithiau'n wan,
Cael coron trwyddi yn y man.

Awr-wydryn einioes wrtho wed
Am gipio'r adeg fel y rhed;
Ac fel y tywod mân o'r bron
Treigl oriau'r fuchedd farwol hon.

Yn nes ym mlaen, a bron yn hudd
Gan gysgod gwyrdd gangenau'r gwŷdd,
Gan ddwys addurno'r dawel fan,
Ymddyrcha cyssegredig Lan.

Câr ef ei phyrth; hoff ganddo'i gwawr
Uwch holl balasau teg y llawr;
Ac am ei syml gynteddau cu
Ei syched yn feunyddiol sy:

Am gael, o flaen gorseddfa'r Rhad,
I'w yspryd yssig esmwythâd;
Ac am gael uno yn y gân
A ddyrcha fry o'i chafell lân.

Uwch tonnau'r byd fel hyn mae'n byw,
A'i serch yn gorphwys ar ei Dduw ;
Ac o afaelion gwŷd a gwae,
Ar edyn engyl esgyn mae.

Dos, ystyr di yr uniawn doeth,
A rhodia yn ei lwybrau coeth;
A'th hunan cadw ar bob pryd
Yn ddifrycheulyd rhag y byd.

Fel hyn i'th ran daw gwynfyd gwir,
Doethineb, hedd, a dyddiau hir;
Ac yn dy galon, fel y môr,
Ar led tywelltir cariad Ior.

Nodiadau