Yn unig ger y fwyn furmurol don
Myfinau deimlwn hiraeth megys tyn
Rhyw ddirgel ofid yn fy mhlicio draw
I'w ddylyn, yr hardd frenin, dros y llyn!
Yn llai yr ai y cwch a'r llefain dwys,
Ond daliai ef i chwyfio'i bell ffar-wel,
Fel suddai'r hwylfad gyda'i gynwys mad
I niwl cudd lanau pell yr ynys ddel!
Ac felly'r aeth y Brenin hardd ei foes
O wydd y byd i fyd tu draw i'r don,
I orphwys o'i ddygn lafur dros ei wlad
A chlwy'r diddiolch yn ei freiniol fron!
XXX.
Yn fuan cawn Sieffry yn llefaru y cerydd chwerw a ganlyn ar y genedl: "Paham, genedl ffol, drwy dy syched am ymrafaelion cartrefol y gwanychaist ti dy hun fel na elli amddiffyn dy dir, dy wragedd a'th blant? Dos yn mlaen hyd y dealli yr ymadrodd hwnw yn yr Efengyl 'Pob ty wedi ymranu yn ei erbyn ei hun ni saif.' Gan fod dy deyrnas wedi ymrafaelio yn ei herbyn ei hun; gan fod dy serch ynfyd at ymrafaelio, dy eiddigedd a'th falchder yn dy atal i fod yn deyrngar at dy frenin, gweli, felly, dy dir yn anrhaith dan draed yr estron paganaidd, a'th aneddau yn adfeilion; yr hyn a fydd yn alar i ti, oesau i ddyfod."
