"Ie," ebr hithau, "yma yr oeddwn i yn byw, ac yma yr ydw i yn byw eto er pan gladded fy mam—"
"Er pan gladded ych mam? Pryd y bu hynny?"
"Yr wythnos ar ol i chi briodi a mynd i ffwrdd. Chlywsoch chi ddim? Mae tair wythnos er hynny."
"Ac ers pryd yr ydech chi yma?"
"Er hynny, wrth gwrs."
"Ydech chi yn byw yma eich hun ynte?"
"Fy hun? Na, mae fy ngwr hefo fi, debyg iawn."
"Eich gwr!"
"Ie siwr, ac mi fydd yma yn union deg, bellach!"
"Rhaid i mi fynd," ebr Morris, gan godi ar ei draed yn frysiog. "Maddeuwch i mi. Wn i ddim sut y dois i yma. Rhaid mod i yn breuddwydio yn effro. Meddwl am yr hen amser, hwyrach. Ond rhaid i mi frysio adre. Mi fydd fy ngwraig yn methu dallt lle'r ydw i! Nos dawch,—Elin!"
"Nos dawch, Morris!"
Ac aeth Morris ymaith, fel drychiolaeth. Ni ddywedodd wrth ei wraig ym mha le y bu, ond ar ol y noswaith honno, nid oedd Morris mor ddistaw a digalon ychwaith.
