V. MAB Y MÔR. UN o blant y môr oedd Sion Morys, a'r môr oedd ei hoffter pennaf. Nid rhyfedd hynny ychwaith. Morwyr oedd y teulu er cyn cof. Yr oedd y môr fel pe buasai'n galw arnynt yn blant, ac nid allent hwythau beidio âg ufuddhau iddo. Yr oeddynt fel hwyaid am y dwfr. Yr oedd yn wybyddus fod pum cenhedlaeth o feibion y teulu yn forwyr. Hwyrach fod rhagor. Yn wir, mae'n dra sicr fod. Taid Sion Morys a holwyd gan y dyn hwnnw oedd yn ofni'r môr.
"Ym mhle bu farw'ch tad?"
"Ar y môr."
"A'ch taid?"
"Ar y môr."
"A'ch hen daid?"
"Ar y môr hefyd, a'i hen daid ynte yr un fath."
"Gwarchod ni!" meddai'r ofnus, "os gynnoch chithe ddim ofn marw ar y môr?"
"Wel," eb yr hen wr, "lle bu dy dad di farw ynte?"
"Wel, adref yn i wely, siwr."
"A'th daid?"
"Yr un fath."
"A'i daid ynte?"
"Ie, yr un fath."
