yr ede, a gollwng hi i lawr yn ara deg. Cymer ofal, 'rwan, y penbwl!"
Gwnaeth Wil fel y gorchmynnwyd iddo, a dechreuodd y gyllell ddyfod i lawr yn araf.
Tra yr oedd hyn yn digwydd, galwodd y wraig ar yr hogyn, a dywedodd rywbeth wrtho. Gwelwyd yr hogyn yntau yn carlamu ymaith yn ddioed.
Cyn pen ychydig eiliadan, yr oedd y gyllell wedi cyrraedd y llawr, a'r gweddill o'r hosan oedd heb ddatod yn llaw Wil ar ben y simnai.
"Feder o byth dynnu'r rhaff i fyny gerfydd yr ede wlan yna!" meddai un o'r gweithwyr ar lawr.
"Na feder, siwr," ebr y ddynes, "ond rhoswch chi funud —"
Ar hynny carlamodd yr hogyn i'r lle yn ei ol, a phellen o linyn go gryf yn ei law.
"Dyna fo i'r dim!" ebr y wraig, gan gipio'r bellen o law yr hogyn.
Datododd y gyllell oddi wrth flaen yr edef, a rhwymodd flaen y llinyn wrthi.
Yna, cododd ei phen a gwaeddodd ar ei gŵr —
" 'Rwan, Wil, benbwl, tyn y llinyn yma i fyny atat!"
Tynnodd Wil y llinyn i fyny yn chwyrn, ac wedi iddo gael ei ben i'w law, stopiodd.
" 'Rwan ynte," ebr y wraig, "ble mae y rhaff honno!"
Dygwyd y rhaff iddi rhag blaen, a chylymodd hithau hi wrth flaen y llinyn.
