"Er mwyn Duw! Beth y mae nhwy'n geisio wneud i'r bobl hyn?" hi safai i holi.
"Na chymerwch ddim sylw ohonynt, bradwyr ydynt hwy," atebai'r arglwydd de Flavi, yn ewyllysio eu pasio.
"O bydded iddynt farw felly, os dyna ewyllys Crist!" ebr Jeanne gydag uchenaid.
Yna, wedi dod ychydig gamau'n nes, safodd drachefn a gwaeddodd mewn syndod:
"Bradwyr?" ebr hi'n fywiog, "ar f'enaid i, 'rydych chwi'n camgymeryd, f'arglwydd."
Ar ôl iddi godi ei mwgwd dangosodd i lygaid syn Remy bryd a gwedd y fugeiles o Domremy!
Cododd y llanc ifanc ei lef ac estynnodd ei ddwylo tuag ati; gyrrodd hithau ei march hyd ato a phlygodd i lawr.
"Ai gwir y peth a ddywedir?" ebr hi'n gyflym, "a wyt ti'n gyfaill i'r Saeson?"
"Rhodder i mi arfau," llefai Remy yn ddigllon angerddol, "a cheir gweld ai Siarl ai Bedford a biau fy nghalon."
"Ar fy Nuw, dyna ateb uniawn," ebr y Forwyn, a chan droi at Siarl a oedd erbyn hyn wedi nesu atynt: "ac ni wrthyd ein brenin hael ei bardwn i fugail geifr truan o'm bro i."
"Gofynnwch am gyfiawnder yn unig iddo," gwaeddai'r mynach, "a bydd y bugail geifr truan yn arglwydd o fôn a chyfoeth; canys cyn wired a bod Duw yn dri pherson, y llanc ifanc hwn yw mab cyfreithlon yr arglwyddes de Varennes."
"Celwydd yn d'ên, fynach," bloeddiai de Flavi, a sbarduno'i farch yn ffyrnig ar draws y tad Cyrille a'i fwrw mor erwin nes cwympo ohono yn drwm yn ei waed. "Daliwch y sarhawr hwn," ychwanegai wrth roddi arwydd i'w wŷr i gydio ynddo.
