YR HUFEN MELYN.
Er caru'r fun yn fwy nag un, ni fedrwn
Mo ddweud fy serch na gofyn am ei llaw;
At feudy'r coed ei stôl dri throed a ddygwn
Bob dydd, wrth nôl ei buchod oddidraw:
Ac fel y doent dan chwarae gylch ei chunnog,
Eu rhwymo wnawn yn ddwyres o dan do;
Dwyres dirion o forynion, duon, brithion, tecaf bro,
O borfa fras y weirglodd las feillionnog,
A Gwen yn godro'r deuddeg yn eu tro.
Ar fis o haf, pan o'wn yn glaf o gariad,
Mi glywn y gog yn canu yn y llwyn:
A daeth i'm bryd ei bod yn bryd im siarad
Am wneud fy nyth, fel pob aderyn mwyn:
Eisteddai Gwen gan fedrus, fedrus odro,
A chanu uwch ei stên yr hen Ben Rhaw;
Minnau'n gwrando, ac yn gwrido, a phetruso'n hir o draw,
Swyn serch ei hun oedd yn ei llun a'i hosgo,
A'r buchod wrth eu bodd o dan ei llaw.
Eu trin a wnaeth a hel y llaeth i'w phiser,
Cyn imi wybod sut i dorri gair;
O fewn fy mron mi deimlwn don o bryder,
A dim ond un diwrnod hyd y ffair:
Ond Gwen a droes, gan wrido fel fy hunan,
Ac uwch yr hufen melyn gwyn fy myd;
Cefais felys win ei gwefus, wedi ofnus oedi cyd,
A rhoes ei gair y cawn cyn ffair ŵyl Ifan
Roi'r fodrwy ar ei llaw, a newid byd.
