Tudalen:Caniadau Barlwydon Llyfr 1.djvu/52

Dygaist ofidiau—a dy frâd
A lanwodd ardal â thristâd.

Pe gallet ateb, byddai 'th lef
Yn falm i glwyfau tad a mam;
'R oedd eisieu David yn y nef,
Rhaid oedd myn'd trwy'r angeuol lam:
Aeth heb ofidiau drwy y don—
Y ffordd agosaf ydoedd hon.

Mewn byd o amser ber fu 'i daith—
Byr fu 'i ofidiau yn y glyn,
Mae heddyw'n seraph glân di—graith
Yn nghwmni'r Oen ar Seion fryn:
Yr oedd angylion fel mewn brys
Am ddwyn eich mab i'r nefol lys.

Yn brydferth fel rhosynau gardd
Ei heirdd rinweddau ddeil o hyd,
Ei fywyd bery'n wyn a hardd
I berarogli yn y byd:
Mae gweithred o ddaioni'n byw
Yn ddigyfnewid—fel mae Duw.

Ni chuddiwyd yn y beddrod llaith
Ond amwisg frau—yr enaid pur
Ehedodd fry i ben ei daith,
Tu hwnt i dristwch, poen a chur;
Pa fodd diengaist, David bach,
Heb ddweyd ffarwel a chanu'n iach?

'R oedd rhyw ddireidi yn ei wedd,
A rhyw sirioldeb ar ei rudd;
Edrychwn arno drwy y bedd—
O wlad y nos i wlad y dydd;
Neshau'ry'm ninau at y lan,
Cawn groesi'r afon yn y man.