XXII. O FLAEN YR "USTUS."
AR hynny trodd John Jones ymaith, ac i gyfeiriad 'Sgubor Gerrig, chwedl yntau; ond y gwir yw nad aeth ond y tu ol i glawdd, neu fur, cyfagos, er mwyn cael bod yn edrychydd ac yn wrandawydd cyfleus ar y ddrama oedd ar ddyfod. Pan ddaeth Tomos i ymyl y gweini- dog, tynnodd ei silcan dolciog ac adfeiliedig oddiam ei ben yn araf a defosiynol, rhag ofn iddi, efallai, ddod oddiwrth ei gilydd yn llwyr. Yna dechreuodd drwy ddweyd, Begio'ch pardwn, syr, mae'n dda gynddeiriog gen i weld gweinidog
Ond cyn iddo gael rhoi gair ymhellach, dyma'r gŵr dieithr o'r De yn dechreu sythu ei gefn, ac yn troi ato gyda llym- der anarferol yn ei drem, ac yn ei gyfarch,- "Diar mi, mae'n ddrwg iawn gen i gwrdd â hen wr o'ch oed chwi yn ceisio ennill eich bywoliaeth drwy ragrithio a dweyd celwyddau o ddydd i ddydd. Onid ydyw, mewn difri, yn hen bryd i chwi feddwl am eich diwedd ac ystyried oferedd eich ffyrdd?"
Ho! Ho!" meddai Tomos, "be sy'n bod, yr hen ffrynd? O b'le yr ydach chi wedi dengid, 'sgwn i?"
Peidiwch chwi," ebai'r pregethwr, "a dechreu ar eich lol gyda fi. Mi rwyf fi wedi cael eich hanes yn rhy dda o lawer, fel na fynnaf ddim o'ch tafod na'ch rhagrith."
Ar hynyna rhoddodd Tomos ei becyn ar lawr, a dywedodd, "Wel oes, y mae gen i dafod, ond
