awyr lâs drwy'r cymylau ar y ffordd hon, a llawer gwaith yr hiraethodd am dani, —
"Pa bryd caf deimlo'r awel gref
Sy'n chwythu i ffwrdd gymylau'r nef,
I mi gael gweled Salem bur?
Gogoniant dwyfol uwch y rhod
Nas gwelodd llygaid dyn erioed,
A nas mwynheir mewn anial dir."
Dyma'r ffordd yn troi i'r ochr arall i'r dyffryn; dacw'r afon yn troelli, ôl a gwrthol, fel pechadur yn yr yrfa trwy'r anialwch. Ond y mae sŵn dedwydd yn ei dwndwr, wrth adael ei gyrfa wyllt yn y bryniau a dechrau llifo'n esmwyth gydag ymyl y ddol,—
"Mi deithiais ran o'r anial maith,
'Dwy'n deall pellter pen fy nhaith,
Mewn gwledydd sychion, dwr nid oedd;
Yn awr rwy'n disgwyl, fore a nawn,
O'r nefoedd ddŵr a sypiau grawn,
Wna'm henaid egwan wrth ei fodd."
Dacw'r ffordd yn rhedeg yn syth yng nghyfeiriad y mynydd unig hwnnw. Ni wyddem beth oedd y bryn yn cuddio,—dyffrynnoedd, gwlad wastad, ynte mynyddoedd uwch. Dyma drofa yn y ffordd, o honni gwelem draw, heibio'r mynydd, fynyddoedd eraill, uwch o lawer, heb rif,—
Er c'uwch y bryniau uchel fry,
A sŵn tymhestloedd tywyll, du.
A'r holl freuddwydion ofnau sy,
Anturiaf eto 'mlaen;
Mae nerth y nefoedd fry yn fwy
Na myrdd o'u dychryniadau hwy;
Mae haeddiant dwyfol marwol glwy
Yn drech na dŵr a thân.
