Yr oedd Huw wedi dychryn pan deimlodd rywbeth cynnes yn disgyn ar ei wyneb wrth i'w fodryb blygu i roddi cusan iddo.
Yr oedd Huw yn mwynhau yr ardd yn awr yn fwy, er ei fod yn methu symud o'i hamgylch, ond yr oedd ei fodryb ym ei gario allan ar bob diwrnod braf, ac yn ei osod mewn cadair yng nghynhesrwydd yr haul. Byddai hefyd yn torri y blodau prydferthaf, ac yn eu dwyn iddo, a rhyw ddiwrnod daeth a’r cregin gwynion iddo, y rhai yr oedd wedi eu hoffi mor fawr y diwrnod anffodus hwnnw. A mwy na’r oll nid oedd byth yn teimlo yn unig yn awr.
Tosturiai pobl y pentref am fod y fath faich
a gofal plentyn “na fedra symud mwy na
babi” wedi ei osod ar Miss Thomas. Ond y
mae beichiau yn bethau daionus ambell dro; ac
ychydig ŵyr beth oedd gwerth y baich hwnnw
i’r hen ferch.
.jpg)
