Chwiliodd yn ei bocedi, ond ni chafodd yno ddim a wnâi'r tro.
"'Oes gin' ti rwbath yn dy bocad, Gwyn?" Nac oes, ddim byd." Ond yr oedd rhyw olwg ochelgar yn ei lygaid.
"'Wyt ti'n siŵr?"
"Dim ond ... dim ond y nôt-bwc ges i gan Tada."
"I'r dim. Rho fo i mi."
"Ond ..."
"Rho fo i mi."
Tynnodd Gwyn y nodlyfr bychan o'i boced yn bur anfoddog. Rhwygodd Llew ef yn ddau a gwthiodd un hanner i mewn i'r esgid.
"Mi fasa'n well gin' i neidio ar un droed bob cam na cholli fy nôt-bwc," meddai Gwyn, a dagrau'n cronni yn ei lygaid.
"Mi aet ti'n bell wrth neidio ar un droed, ond aet ti?" sylwodd Llew, gan roi hanner arall y nodlyfr yn ei boced. Tyd, ne' 'fyddwn ni ddim adra' cyn nos. Mi ddeudis i ddigon wrthat ti am beidio â dŵad."
Dringai'r llwybr drwy chwalfa o greigiau tywyll a chwib- anodd Llew i geisio ymddangos yn ddidaro. I fyny ar noeth- ni'r llethrau, is llenni o niwl anesmwyth, yr oedd ffrydiau arian fel pe'n tarddu o'r mynydd ac yna'n diflannu'n sydyn yn ôl iddo drachefn. Er ei bod hi'n Fehefin, chwythai awel finiog yn yr unigrwydd uchel hwnnw, gan frathu drwy ddillad tenau a chlytiog y ddau fachgen.
Cerddodd Gwyn yn wrol am ryw hanner milltir, ond yr oedd yn dda ganddo pan awgrymodd Llew "bum munud bach eto." Eisteddodd y ddau yng nghysgod craig a thynnodd Gwyn ei esgid eto.
Yr ydw' i am newid fy 'sana'," meddai, "a rhoi'r un chwith am yr hen droed dde 'ma."
Safodd Llew ar y llwybr a dechreuodd daflu cerrig dros y dibyn ar y chwith. Credai y gallai hyrddio carreg i waelod y cwm cul islaw, ond buan y sylweddolodd fod angen braich cawr i hynny. Clywodd sŵn traed yn nesáu ar y llwybr, a gwelai ddyn ac wrth ei sodlau gi-defaid du-a-gwyn. Dychwelodd at Gwyn, a oedd wrthi'n cau carrai ei esgid.
"Hylô," meddai'r dyn pan ddaeth atynt. "I b'le'r ydach chi'n mynd?"
"I'r gwaith copar," atebodd Llew.
