"Lle ma' fo?" gofynnodd.
"Lle ma'r Cwcw 'na?"
Prin yr agorai'i safn wrth lefaru'r geiriau.
"M . . . mir . . . ro' i'r un p . . . peth iti eto os na r . . . roi di lonydd imi," meddai Wil, gan gilio tua ffin y cylch. Hyrddiwyd ef yn bendramwnwgl yn ei ôl i gyfeiriad Os.
Y tro hwn yr oedd dyrnau Os yn barod, a saethent allan un ar ôl y llall â deheurwydd chwyrn. Ymhen ennyd, poerai Wil rai o'i ddannedd i'r ffordd, a ffrydiai gwaed o'i drwyn.
"Perffect ffêr ple! Perffect ffêr ple! . . . Ar 'i ôl o, Os!" Ond nid oedd gan Os wrthwynebydd bellach. Dolefai Wil fel plentyn, a phan geisiodd ddianc drwy fwlch yn y cylch, safodd rhai o'r edrychwyr yn foneddigaidd o'r neilltu gan ddangos y parch dyladwy tuag at un â'i drwyn yn 'styllio." Y mae'n debyg hefyd iddynt glywed llais ysgrechlyd Jane Parri o ben ei drws.
Yr hwyr hwnnw, eisteddai Gwyn a nifer o fechgyn eraill tua'r un oed ag ef ar lan yr afon yn pysgota â gwialen ac edau a phin wedi'i phlygu drwy ddarn o bryf genwair. Teimlodd benglin rhywun yng nghanol ei gefn, a chododd ei olwg i weld Wil Parri'n gwyro'n filain uwch ei ben.
"Mi gest ti lawar o sbri bora 'ma, ond do?" meddai'n sarrug.
Neidiodd hogyn bach o'r enw Meurig ar ei draed. "Gad di lonydd i Gwyn," meddai. Mae o wedi bod yn sâl, ac yn 'i wely.'
"Dim rhy sâl i fynd o gwmpas hefo Harri Rags ddoe," ebe Wil, gan wthio'r llall o'r neilltu a chydio yn ysgwydd Gwyn. "'Roeddat ti'n ddigon o lanc neithiwr, ond oeddat, Gwyn Ifans?
Ceisiodd Gwyn fynd ymlaen â'i bysgota ac anwybyddu'r bwli, ond llusgodd Wil ef yn ei ôl a'i osod ar ei draed.
"Dywad fod yn ddrwg gin' ti," meddai.
"Am be'?"
"Am be'! Am guro ar ddrws tŷ ni a gweiddi 'Bradwr'."
"'Wnes i ddim gweiddi 'Bradwr'!"
"Dywad fod yn ddrwg gin' ti."
"Mi ddeuda' i wrth Os pan wela' i o."
"'Wnei di, y ceg bach!" Tynhaodd gafael Wil ar ysgwydd Gwyn nes gwingai'r bachgen gan y boen. ddrwg gin' ti."
'Dydi ddim yn ddrwg gin' i."
