Y Bachgen Dall.
Y BACHGEN bach dall a ddywedai, "Anwyl Mary,
Mor swynol ma'r aderyn bach yna yn odli;
A welwch chwi ef yn nghanol ei afiaeth
A ydyw ei dlysni mor wych a'i beroriaeth ?"
"O ydi, anwyl Edward," atebai'r forwynig,
"Mi welaf'r aderyn ar bren uchaf y goedwig."
Y bachgen och'neidiai, gan araf ddywedyd,
"Fy chwaer, fel y carwn ei weled ef hefyd!
Chwi welwch y blodau a'u prydferth gywreinrwydd,
A'r hardd-ddail sy'n wyrddion ar frigau y coedydd ;
Yr adar mwyn tlysion sydd yno'n telori,
I'r hwn all eu gweled y fath bictiwr o dlysni:
Ond eto 'rwy'n gallu arogli y blodau,
A theimlo y gwyrdd-ddail a'u hiachus gysgodau ;
'Rwyf hefyd yn clywed mawl-gerddi godidog,
Yr adar a greodd y Duw Hollalluog.
Anwyl chwaer, mae'r Arglwydd yn dirion o honwyf,
Er iddo ef atal fy ngolwg oddiwrthyf;
Ond d'wedwch hyn imi, a oes rhai na welant
Yn mhlith y plant bychain sydd yn y gogoniant?"
