dyn fod o un elw i Dduw trwy ei wasanaeth, ac felly nad yw Duw yn ddyledwr i neb.
I. MI GAF ENWI RHAI AMGYLCHIADAU NEU BETHAU AG Y MAE DYNION YN BAROD I FEDDWL EU BOD O ELW I DDUW DRWYDDYNT, AC YN EI WNEUTHUR EF YN DDYLEDWR IDDYNT AM DANYNT, MEGYS—
1. Gwaith rhai yn rhoddi blaenffrwyth eu hieuenctyd i wasanaeth Duw. Mae llawer yn eu henaint yn meddwl pe y buasent wedi rhoddi boreu eu dyddiau i wasanaeth Duw, y buasent wedi bod o gymaint elw iddo, ag a fuasai yn ei osod dan rwymau i'w derbyn i ddedwyddwch yn niwedd eu hoes, megis hen filwyr wedi bod yn hir yn ngwasanaeth y Llywodraeth, i gael tâl-wobr (pension) yn y rhan olaf o'u tymor bywyd. Drachefn, mae yr ieuenctyd yn golygu y dylent gael blaenffrwyth a goreuon eu dyddiau iddynt eu hunain. Pe amgen, y cawsai yr Arglwydd ormod o elw oddiwrthynt, os byddai iddynt roddi eu holl ddyddiau yn ei wasanaeth ef; eithr bod ychydig weddill eu dyddiau yn ddigon i Dduw; er nad ydynt yn dywedyd felly mewn geiriau, eto hyny yw iaith eu hymddygiad hwynt, tra byddont heb roddi boreu eu dyddiau i'r Arglwydd.
2. Mae eraill yn meddwl fod eu doniau a'u defnyddioldeb o elw mawr i Dduw a'i achos yn y byd; maent yn tybied mai prin y gall achos Duw fyned yn mlaen yn y lle y maent heb eu cynorthwy hwy; ac yn barod i dybied y dylid rhoddi llawer o barch iddynt er mwyn eu doniau, a myned heibio i lawer o bechodau ynddynt hwy na ddylid myned heibio iddynt yn eraill. Ond da a fyddai i ni gofio y gall Duw fyned a'i achos yn mlaen hebom ni; a chodi eraill a fyddant o lawer mwy o ddefnydd na ni, ac na allwn ni ddim bod yn wir ddedwydd ac anrhydeddus ond gydag achos Duw.
