Everett hawddgar, dy symudiad
Ymaith, draw o'n daear ni,
Barodd archolledig deimlad,
Drwy fy mron hiraethus i.
Tyred awen fwyn, dadebra,
Hwylia'th edyn uwch y llawr,
Ac mewn odlau pêr darlunia
Heddyw 'n llawn fy nhrallod mawr.
Rhai ddywedant, Paid ag wylo,
Sych dy ddagrau, bydd yn llon ;
Y mae Everett yn gorphwyso,
Heb un gofid dan ei fron.
Rhaid i'm dagrau gael eu rhyddid,
I ymdreiglo dros fy ngrudd;
Ac i'm hocheneidiau hefyd,
Ddyfod o'u carcharau 'n rhydd.
Os oes ambell un dideimlad,
Yn fy ngalw heddyw'n ffol,
Ac yn gwneyd i'r balch dibrofiad
Estyn bysedd ar fy ol—
Dichon y cânt hwythau eto
Yfed o drallodion llawr,
Pan y bydd gofidiau 'n llifo
Atynt fel llifeiriant mawr.
Rhaid im' draethu fy nheimladau,
Gwawdied holl ynfydion byd;
Ac adseinied uchel fryniau
Daear fy ngruddfanau i gyd.
Ymadawiad Everett dirion,
Fu mor ffyddlon dan bob croes,
Aeth fel picell drwy fy nghalon,
Nes byrhau prydnawn fy oes.
Ni chanfyddaf wawr goleuni
Yn ymddangos o un man,
Fel y gallwyf o'm trueni,
Gyrhaedd eto at y lan;
Echrys donau môr trallodion,
Sydd yn rhuo ar bob llaw,
