Nes mae holl deimladau'm calon
Yn llesgau gan ofn a braw.
Nid un teulu sydd mewn galar,
Nac Oneida drist ychwaith;
Lluoedd drwy bellafoedd daear
Sydd a'u llygaid heddyw 'n llaith;
Sain wylofain ddyg awelon
O gyffiniau'r Werydd draw,
A galarnad prudd drigolion,
Glanau y Tawelfor ddaw.
Er fod Everett yn gorphwyso,
A hardd goron ar ei ben,
Mae llinynau 'n serch am dano,
Fel yr eiddew am y pren;
Ac fe bery ein hymlyniad
Anwyl tuag ato ef
Hyd y dydd cawn deg fynediad
Adref i drigfanau 'r nef.
Wrth arsyllu ar ei lwybrau,
Teg ac uniawn is y nen,
Trwy fil myrdd o orthrymderau,
Ni cheir achos gostwng pen;
Yn nghymdeithas ffydd y teithiodd
Ddyrys fryniau'r ddaear hon,
Hyd ei fedd, a thawel hunodd,
Heb yr un derfysglyd don.
Braidd na thybiwyf na bu'n rhodio
Yn ein byd anwylach un,
Er y pryd daeth Iôr i wisgo
Natur wan, llygredig ddyn;
Delw 'i Nefol Dad dywynodd
Ar ei ysbryd tawel ef;
Ac fel llewyrch haul esgynodd,
Mewn dysgleirdeb tua'r nef.
Syllwn arno, draw yn Nohymru,
Pan yn fachgen ieuanc iawn,
Fel Elias yn cynhyrfu
Lluoedd gyda'i rymus ddawn;
