Yn 1935, blwyddyn dathlu deucanmlwyddiant yr enwad, fel arwydd o barch am wasanaeth ffyddlon, torrwyd ar y Rheolau Sefydlog gan yr Henaduriaeth, ac etholwyd ef a'r Parch. D. Cunllo Davies, M.A., i gyd lywyddu am y flwyddyn. Bu'r galwadau arno yn drwm a lluosog y flwyddyn honno. Er mewn cryn lesgedd, ufuddhaodd gyda'i hynawsedd arferol, a chofir yn hir am rai o'i anerchiadau. Yr oedd fel ysgrifennydd medrus yn dwyn allan o'i drysor bethau newydd a hen. Gwisgai ffeithiau sychion â newydd-deb rhyfedd. Yr oedd enw Richard Bennett ar raglen unrhyw gyfarfod yn sicrwydd am gynulliad lluosog ei nifer a bendithiol ei ansawdd.
Bu'n cyflawni'r cymwynasau hyn yn gyson ar hyd y blynyddoedd, gan aberthu llawer o'i amser i hynny. Llafur cariad ydoedd gan mwyaf, a diau i lawer fanteisio ar haelfrydigrwydd ei ysbryd a charedigrwydd ei natur, heb brotest o gwbl oddi wrtho ef. Y mae llawer yn nyled Richard Bennett.
Ar Lwybrau Duw:
Nid oes amheuaeth ym meddwl ei gyfeillion nad y llwybrau hyn oedd y rhai pwysicaf mewn bywyd i Richard Bennett. Yr oedd ei ddyhead am fod yn sant yn angerddolach na'i awydd i fod yn hanesydd da. Yr oedd wrth natur yn grefyddol iawn ei ysbryd, ond ymgysegrodd yn llwyr i Dduw yn ffrwyth argyhoeddiad dwys a gafodd pan oedd yn bur ieuanc. Aethai i Gyfarfod
Pregethu yn y Dylife, ac yno, wrth wrando ar y Parch. Ddr. David Saunders, ymagorodd ei enaid i'r tragwyddol. Wrth fyned adref, trôdd o'r neilltu i hen chwarel, a bu fel Jacob gynt mewn ymdrech â Duw, a gorchfygodd. Rhoddes y profiad hwn gyfeiriad pendant i'w fywyd, ac ymatebodd gymaint i'r ysbrydol nes bod ei gynnydd yn amlwg i bawb.
Derbyniasid ef yn gyflawn aelod yn 12 oed, dewiswyd ef yn athro yn yr Ysgol Sul yn 16 oed, ac etholwyd ef yn flaenor yn 26 oed. Cymhellwyd ef hefyd gan Morris Evans, hen flaenor duwiol yn yr eglwys i ymroddi i'r Weinidogaeth, ond gwrthod cydsynio a wnaeth. Wrth wrando arno'n annerch o bryd i bryd, gorfodid un i deimlo mai barn yr hen flaenor oedd yn gywir, oblegid yr oedd yn amlwg fod y nwyd bregethu yn gryf ynddo.
Ei gymeriad pur a'i ysbryd crefyddol, yn ogystal â'i ddoniau, a enillodd iddo'r arwyddion hyn o barch ac ymddiriedaeth gan y rhai a'i hadwaenai orau, ac yntau mor ieuanc.
Bu'n ddarllenwr mawr o'r Beibl, a myfyriai lawer ar ei wirioneddau. Yr oedd ei gynnwys at ei alwad bob amser mewn ymgom a gweddi, a brithid ei anerchiadau gan gymariaethau byw ac effeithiol o rannau mwyaf dieithr yr Hen Destament. Gair Duw mewn gwirionedd oedd y Beibl iddo ef.
Wrth rodio gyda Duw y dysgodd sut i rodio gyda dynion—yn
