Un tro wrth groesi'r Maes yng Nghaernarfon, gwelodd ddyn meddw yn cam-drin ei wraig. Parodd iddo beidio. Bygythiodd hwnnw yntau. Cydiodd Daniel Rees yn ei wegil a'i feingefn, trochodd ef yn y dwfr ym mhadell y ffownten yno, bwriodd ef ar lawr, a cherddodd ymaith fel pe na buasai dim wedi digwydd. Cerddai'n syth, weithiau a'i olygon i lawr, lawn cyn amled a'i ben i fyny. Ar brydiau clywid ef megis yn adrodd rhywbeth wrtho'i hun, neu'n chwerthin yn isel wrth fynd heibio. Gwisgai ddillad brethyn cartref a het ffelt uchel, nid annhebyg i het silc, yn gyffredin, ond dibris fyddai am ei wisg. Yr oedd yn chwarddwr calonnog, ond clywais ef lawer tro yn atal ei chwerthin ar ei ganol, megis pe daethai i'w feddwl ryw atgof sydyn am un o'r pethau na bydd dynion yn chwerthin wrth eu cofio. Mewn ymddiddan byddai ei gwrteisi yn rheolaidd. Nid esgeulusai mo dermau ymddiddan gwiw. Hyd yn oed wedi blynyddoedd o gyfeillgarwch agos a chwbl ymddiried, anfynych iawn y'm cyfarchai heb ddodi "Meistr" o flaen fy enw.
Anfynych y cyfarfyddid â dyn mor amlochrog ac mor fedrus mewn cynifer o bethau. Yr oedd
