Tudalen:Dyddanwch yr aelwyd.djvu/162

Dywedodd Angau'n ddifrifedig,
A'i awr-wydryn yn grynedig,
Yn iach am dro, ni wnaf heb amgen
Ddim tori llwydd dy oriau llawen.

Ac hefyd rhag im' gael fy meio
Am fod yn greulon wrthyt heno,
Rhof amser it' ddarparu 'n mhellach,
I'r byd nesaf yn gymhwysach.

A chyn dy alw i blith y meirwon
Ti gei wahanol Dri Rhybuddion,
Mewn llwyr obaith na rwgnechi,
Ond gadaw'r byd yn foddlon gwedi.

I'r ammod hwn y cyttunasant
Bawb yn foddlawn ymadawsant,
Yr Angau melyn llwm aeth allan,
Ac at ei ddawns a Siencyn Morgan.

Y modd y treuliodd ef ei ddyddiau
Mor faith, mor ddoeth, mor dda ar brydiau,
Mygu 'i bibell a byw 'n llawen
Clywch yn mhellach gan yr awen.

Yn mlaen ag ef mewn llwydd a llafar,
Ei wraig nid croes, ei blant yn gysur,
Treulio 'r dydd yn rhydd ar heddwch,
A llawn eiddo mewn llonyddwch.

Fel hyn flynyddau ar flynyddau
Bu 'n sathru 'n esmwyth yr un llwybrau,
Heb feddwl dim fod Angau'n gwylio,
Na'i wel’d ei hunan yn heneiddio.

Ond er mor ddiofal, er mor ddiddan,
Ni ddaw henaint ddim ei hunan,'
Llithro wnaeth ei oed o'r diwedd
Yn mlaen i bedwar ugain mlynedd.

Ac wele 'n awr, ar ryw ddechreunos,
Yr hen Genad yn ymddangos,
Gan ddweyd nas darfu ddim anghofio
Yma 'n dyner alw am dano.