Prawfddarllenwyd y dudalen hon
67 CWYNFAN Y MORWR. U! Bachgen wyf o Gymru bach, Yn mhell o'm gwlad yn byw, Ac wedi colli'm llong a'm llwyth, A boddi wnaeth fy Nghrew. Fy anwyl gapten, ' nhad oedd hwn, Mae'n drwm i'm dd'weyd i chwi , Sydd wedi myn'd i'r eigion dwfn , Y llanw mawr a'r lli' . Yn wlyb, yn wan , ce's inau'r lan , Er saled oedd fy ngwedd ; A'r rhai duon, drwg eu lliw, Yn barod i'm rhoi'n y bedd . Ar lan y môr, yn wlyb, yn wan, Yn cwyno'r ydwyf fi, Heb neb o'r duon, drwg eu lliw, Yn cwyno dim i mi. Pe gwyddai'm hanwyl fam fy hun Mor drwm yw arnaffi, O ! wedi colli'm llong a'm llwyth , A'i hanwyl brïod hi. - O ! bachgen wyf wedi colli'm tad , Ym mhell o'm gwlad yn byw : Wrth feddwl am fy anwyl fam , 'Rwy'n marw ac eto'n fyw !
