Y CHWEDL
I
Ar nos Nadolig oer a llaith,
Ers deugain o flynyddau maith,
Bu farw Harri Huws;—'roedd ef
Yn cael ei garu gan bawb trwy'r dref.
Bu ef i mi yn gyfaill pur.
A chalon gywir fel y dur,
A diwrnod tywyll, prudd ei wedd,
Oedd y dydd rhoed Harri yn ei fedd.
Gadawodd eneth ysgafn droed
O'i ol,—yn un ar bymtheg oed;
'Roedd iechyd ar ei gruddiau cu,
A chwarddai serch o'i llygad du.
Bum i yn dysgu'r eneth hon
I ddweyd A B yn blentyn llon,
Ac wrth ei dysgu, credais i
Y dysgai'r ferch fy ngharu fi;
Ond ffoledd oedd i'r eneth dirion
I feddwl caru hen ŵr gwirion.
Daeth morwr llon i siarad â hi,
A dygodd fy Elen oddi arnaf fi,
Ond dd'wedais i air erioed wrth hon
O'r hyn a deimlais dan fy mron;
Na gair yn erbyn y morwr chwaith,
Oblegid hwy fuont am flynyddau maith
Yn chwareu â'u gilydd fel y mae plant
Ar ochr y bryn neu lan y nant;
Ond waeth tewi na siarad, ryw noson ddu
Aeth y morwr ymaith âg Elen gu!
