"Faint fydd e byw?" ebai wedyn, mewn tôn hollol ddigydymdeimlad.
Gofynnais iddo ddod allan gyda mi. Dywedais nad oedd gan y bachgen ond ychydig oriau i fyw; a dychrynais ef trwy ddweyd y byddai ef ar ei brawf am ddynladdiad. Wedi dychrynu felly, rhoddodd gennad sarrug i mi ddod a'i fam i weld Frank.
Pan ddaethom yno, yr oedd yn rhy hwyr. Yr oedd Frank ar ei liniau, a'i ddwylaw bychain ymhleth, a'i lygaid wedi cau; ac yr oedd ei ysbryd wedi ehedeg, gyda'i weddi fechan olaf, at ei dad. Yr oedd wedi meddwl, mae'n ddiameu, ei fod wrth ochr ei wely, a fod cwsg yn dod.
Edrychai ei fam arno. Ond, erbyn hyn, yr oedd ei deall wedi tywyllu. Nid ei bachgen hi oedd, ebai hi. "Mae hwn yn denau iawn," ebai, " dim ond esgyrn.'Roedd fy machgen i yn fwy graenus o lawer. Mae hwn wedi newynu; ond cafodd fy machgen i damaid bob pryd, er i ni ar lawer adeg fod heb damaid fy hun."
Mae rhai'n credu nad oes creulondeb at blant yn y byd. Tybia llawer fod diniweidrwydd plentyn yn apelio at y galon galetaf. Gwelais i ddigon i'm hargyhoeddi fod llawer natur rhy ddieflig,—ie, mewn cylchoedd parchus,—i ddioddefiadau plentyn apelio atynt o gwbl.
Bu mam Frank farw yn union wedyn. Daeth rheswm yn ol iddi pan ar groesi i'r byd tragwyddol. Clywodd y rhai a'i gwylient hi yn croesawu ei gŵr a'i bachgen. Os oes digon o ddioddef i'n synnu ar y ddaear weithiau, y mae'n ddiameu fod digon o ddedwyddwch i'n synnu yn y nefoedd adeg ail gyfarfod plant y tonnau.
