blwch hwn i mi, a dial sarhad Gwenhwyfar, deued ar fy ol i'r weirglodd, a mi a'i harhosaf yno."
A'i farch a gymerth y marchog a'r weirglodd a gyrchodd. Sef a wnaethant,—pawb o'r teulu, gostwng eu pennau rhag gofyn i un fynd i ddial sarhad Gwenhwyfar. A thebyg oedd ganddynt na wnai neb waith cyn eofned a hynny, oni bai fod arno filwriaeth ac angerdd, neu ledrith fel na allai neb ymddial âg ef.
Ar hynny dyma Peredur yn dyfod i'r neuadd ar geffyl brych-welw ysgyrniog, a thaclau musgrell arno, ac yn anweddaidd mewn llys cyf-urdd a hwnnw. Ac yr oedd Cai yn sefyll yng nghanol y neuadd.
"Dywed, y gŵr hir," ebe Peredur, "acw mae Arthur?"
"Beth a fynní di," ebe Cai, "âg Arthur?"
"Fy mam a archodd i mi ddyfod i'm hurddo yn farchog urddol at Arthur."
"Myn fy nghred," ebe Cai, "rhy anghywir wyt o farch ac arfau."
Ac ar hynny canfu y teulu ef a bwriasant ysglodion ato.
Ar hynny, dyma ŵr yn dyfod i mewn, a ddaeth flwyddyn cyn hynny i lys Arthur, ef a chorres, i erchi nawdd Arthur, a hynny a gawsant. Ac yn ystod y flwyddyn ni ddywedasai un o honynt un gair wrth neb. A phan ganfu y corach Peredur,—
_(IA_mabinogionolyfrc00edwa)_(page_14_crop).jpg)
"Haha," ebe ef, "croesaw
calon i ti, Beredur deg, fab
Efrog, arbennig ymysg milwyr
a blodau marchogion!"
"Yn wir," ebe Cai, "dyma
fedr yn ddrwg,—bod flwyddyn yn llys
