"Fy nghyngor yw i ti anfou dewr-wŷr yn ei erbyn a'i ddal, oni wypych yn sicr am hynny."
Ac yntau a ddanfonodd wýr yn erbyn Peredur i'w ddal a'i ddodi yng ngharchar.
A'r forwyn a aeth i gyfarfod ei thad, ac a ofynnodd iddo, am ba achos y parasai garcharu y gŵr ienanc o lys Arthur.
"Yn wir," ebe yntau, "ni bydd yn rhydd heno, nac yfory, na thrennydd. Ac ni ddaw o'r lle y mae."
Ni wynebodd hi yr hyn a ddywedodd y brenin. Ac aeth at y gŵr ieuanc.
"A'i annigrif gennyt ti dy fod yma?"
"Ni fuasai waeth gemyf heb fod."
"Ni fydd waeth dy wely na'th ansawdd nac un y brenin. A'r cerddau goreu yn y llys ti a'u coffi wrth dy gyngor. A phe diddanach gennyt tithau na chynt, mi a ddeuwn i'th gysuro yma, ac i ymddiddan â thi. Ti a geffi hynny yn llawen."
"Ni wrthwynebaf fi hynny, " ebe Peredur.
Ef a fu yng ngharchar y nos honno, a'r forwyn a gywirodd yr hyn a addawsai iddo.
A thrannoeth y clywai Peredur gynnwrf yn y ddinas.
"O forwyn deg, pa gynnwrf yw hwn?" ebe Peredur.
"Llu y brenin a'i allu y sydd yn dyfod i'r ddinas hon heddyw."
"Beth a fynnant hwy felly?"
"Iarll y sydd yn agos yma a dwy iarllaeth iddo. Ac ymryson fydd rhyngddynt heddyw."
"Dymuniad yw gennyf fi," ebe Peredur, "i ti beri i mi farch ac arfau i fyned i
