syniad oedd yn addo bod o fantais i'r Milwriad ei hun. Clustfeiniai Siôn Ifan o hir bell.
"M—mae'r llong i'w chael am b—bris," meddai'r gŵr ifanc wedi i'r llall o'r diwedd dewi am funud. Ond mae'n rhaid i mi gael gwybod beth yw ein neges a thros bwy yr ydym yn gweithio."
Ar hyn bu agos i'r Cyrnol Sprigg golli ei wynt. Cododd a cherddodd at y drws yn bwysig, a chaeodd ef. Ciliodd Siôn Ifan o'i ffordd yn frysiog. Wedi ei fodloni ei hun nad oedd neb arall a allai glywed, daeth y Milwriad i ymyl y gŵr ifanc a sibrydodd: "Gwasanaeth ein hardderchocaf frenin Iago ydyw." Estynnodd ei law am y llestr diod. Llwydd iddo! Aflwydd i'w holl elynion! Yn enwedig i'r ellyll hwnnw o'r Isalmaen, Gwilym Ddistaw!"
Cododd y gŵr o Fryste gwpan at ei enau."Hir oes i'r Brenin Iago!" meddai, a hynny gyda mwy o wres nag oedd hyd yma wedi ei arddangos. Boddhawyd y Cyrnol yn fawr. Gwelodd obaith ennill tridiau neu bedwar ar adeg bwysig. Gwelodd hefyd obaith cynhorthwy gŵr ieuanc deallus a medrus. Yn frysiog adroddodd wrtho beth oedd ar dro: fel yr oedd byddin gref ar adael Ffrainc am Iwerddon: fod byddin arall i'w chodi ar frys yn y wlad honno: ac fel y trefnid i'r brenin ei hun arwain ei ffyddloniaid i frwydr—ac i fuddugoliaeth. Wedi ennill Iwerddon, byddai yn dyfod drosodd yma. Yna,—llonnai'r Milwriad wrth feddwl am yr awr ogoneddus honno, byddai'r Brenin Iago yn myned i mewn eilwaith i'w ddinas ei hun ar lan Tafwys, wedi adennill ei goron, i deyrnasu bellach yn ddirwystr ar orsedd ei dadau ac yng nghalonnau ei bobl.
Ond y gorchwyl mewn llaw ar hyn o bryd oedd cyflwyno i'r arweinwyr y tu hwnt i'r môr genadwri oddi wrth garedigion y Jacobiaid yr ochr yma. Yr oedd cenadwri o'r fath o dan ei ofal ef; arian, hefyd, at ddwyn traul y rhyfel. Byddai eisiau trosglwyddo arfau ac ymborth cyn hir.
