rhwng y coed uchel resi o bebyll gwynion, a thu hwnt iddynt y llyn fel ysmotyn glas yn y pellter.
Wedi cyrraedd y gwersyll a setlo i lawr, cafodd Nansi a Rona gyfle am yr ymddiddan oedd y ddwy yn edrych ymlaen ato. Soniodd Nansi fel yr oedd wedi gwerthu tocynau Rona i'r Morusiaid, a rhoddodd y papur punt yn ei llaw.
"Bobl annwyl, beth ddaeth drosto?" ebe Rona.
"Rhyw deimlad y carai ddangos ei hun a chael ei enw yn y newyddiadur," atebai Nansi'n sychlyd.
Yr oedd bwyd rhagorol yn y gwersyll fel arfer, a phan ddaeth yn amser cinio canfu Nansi bod min ar ei harchwaeth. Er hynny ni ymunodd â'r genethod y prynhawn hwnnw. Arhosodd yn ei phabell i gael heddwch i ystyried dros bethau.
Yr oedd Syr Elffin wedi gadael ei gwch ar lan y llyn at wasanaeth y genethod yn y gwersyll. Ar ôl cinio daeth y syniad i ben rhai ohonynt i fanteisio ar y cynnig, a threfnwyd mordaith fechan ar y llyn. Nid oedd gan Nansi yr un awydd i fyned gyda hwy. Teimlai y gwnâi cysgu fwy o les iddi.
Daeth Rona o rywle. "Nansi," meddai, "mae arnom flys mynd ar y cwch am dro cyn swper. Gwnewch eich hun yn barod i ddod gyda ni."
"Nid oes arnaf awydd dod, Ron, os esgusodwch fi heddiw."
"Nansi annwyl, beth sydd arnoch? Yn siwr nid ydych am golli cyfle i weld rhai o bobl Trefaes yn yr hafotai yna sydd ym mhen isaf y llyn.'
"Hafotai?" ebe Nansi. Gloywodd ei llygaid wrth gofio fod arni eisiau gwybod pa un oedd byngalo'r Morusiaid, a dyma gyfle rhagorol.
"Byddaf gyda chwi mewn dau funud, Ron," meddai yn frysiog. Yr oedd ei blinder wedi diflannu.
