"'Y Bradwr'," meddwn y trydydd tro, ond nid oedd fy llais lawer yn uwch.
Safodd Ioan Llwyd yn ei ystum arferol fel adroddwr, pesychodd, taflodd olwg i fyny ac wedyn i lawr, ac yna, â tharan o lais, hyrddiodd y ddau air, "Y Bradwr", ataf. Bu bron imi neidio o'm croen, a chodais olwg cynhyrfus i fyny rhag ofn bod y nenfwd yn dechrau ymddatod ac ymollwng arnaf.
"'Rŵan, y darn, " meddai. "Gad imi glywad y pennill cynta'."
Adroddais innau 'n syml a thawel gan geisio cofìo pob awgrym a roesai F'ewythr Huw imi.
"Daw i dy dŷ fel cyfaill:
Swpera wrth dy fwrdd,
A dwed, 'Môr hyfryd ydyw gweld
Cyfeillion wedi cwrdd!"
Rhoddai fy wyneb a'm llais syndod ac atgasedd yn y geiriau "fel cyfaill "a "swpera," a cheisiwn ddynwared gweniaith y Bradwr wrth ddweud ei frawddeg yn y drydedd linell.
"Mwy o lais, mwy o lais, " meddai John Lloyd. "Nid deud dy badar yr wyt ti. A be' mae isio codi dy lais ar 'fel cyfaill' fel 'taet ti 'rioed wedi clywad y geiria' o'r blaen?"
"Fel'na y dysgodd F'ewyrth Huw fi," meddwn innau. "'Roedd o'n deud mai nid fel bradwr y mae'r Bradwr yn dŵad i'r tŷ ond fel cyfaill, a bod isio rhoi pwyslais ar y ddau air. Ac 'roedd o'n deud hefyd . . ."
"A phwy, os ca' i fod mor hy â gofyn, pwy ddaru ddeud bod dy ewyrth, Huw Davies, yn adroddwr?"
Gwelais y wên sbeitlyd ar ei wyneb, a gwylltiais yn gacwn.
"'Roedd 'na fwy ym mys bach F'ewyrth Huw nag sydd yn y feipan o ben sy gynnoch chi. Chi â'ch gwallt fel tas wair a'ch hen giamocs i gyd! Pam na rowch chi wersi i Jacob y Gloch? Mae gynno fo ddigon o lais i wneud adroddwr i chi."
A theflais ei rôl o bapur i'w wyneb a rhuthro allan.
Pan gyrhaeddais adref, yr oedd Mr. Jones, y gweinidog, yn y tŷ. Synnodd fy nhad imi ddychwelyd mor fuan.
"'Doedd John Lloyd ddim gartra?" gofynnodd.
