a Ned wedi gorfod arwain William Preis tuag adref y nos Sadwrn cyn hynny.
"Prygethwr da Sul dwytha', John Davies," ebe'r barbwr. "Reit dda," meddwn innau.
"Diawcs, 'roedd o'n medru gweiddi, ond oedd? Mi fydda' i'n licio prygethwr â thipyn o lais gynno fo. 'Synnwn i ddim nad ydi hwnna'n rêl canwr, wyddoch chi."
"'Chlywais i ddim 'i fod o, William Preis."
"'Dydi prygethwrs hiddiw ddim yn medru 'i chanu hi fel 'roeddan nhw ers talwm. Mi fydda' i wrth fy modd yn 'u clywad nhw'n mynd i hwyl. Bydda', wir."
"Mi fetia' i ' rŵan na wyddost ti ddim be' oedd 'i destun o, Wil Preis," ebe Jim, yn poeri fel saeth i'r ddysgl o flawd llif wrth draed Ned.
"Mi fetia' inna' hefyd," ebe Ned.
Rhoes William Preis winc arnaf a thaflu ei ben fel pe i awgrymu mai rhai fel yna oedd Jim a Ned, a bod yn rhaid iddo ef, fel barbwr, gydymddwyn â'r truenusaf o'i gwsmeriaid.
"'Ydach chi'n cofio’r prygethwr hwnnw o'r Sowth, John Davies? O Lanelli ne' rywla, yntê? Hwnnw oedd y bôi.
Llais fel môr, a rhibidirês o eiria'."
"'Oes gin ti ofn colli'r fet, Wil Preis?"
"Pa fet, Jim?"
"Pa fet! Lle'r oedd testun y Caruso 'na oedd gynnoch chi Sul dwytha'?"
Torrai William Preis fy ngwallt ar fwy o frys nag arfer, fel petai am gael gwared â mi cyn i Jim neu Ned ddweud rhywbeth hollol anweddus yng ngwydd Ysgrifennydd yr eglwys lle'r oedd ef yn un o golofnau'r achos. Rhoes winc arnaf eto a thaflu ei ben.
"Dyna oeddwn i'n deimlo hefo'r hen Jones-hefo Mr. Jones-pan oedd o'n weinidog arno' ni. Dyn neis, cofiwch, neis iawn, dyn nobyl, un o'r dynion nobla'. Ond dim llais, John Davies, byth yn mynd i hwyl."
"Mi fasat yn meddwl 'i fod o'n flaenor, Ned," ebe Jim. "Ne'n brygethwr cynorthwyol, myn cebyst i. Be' oedd testun y dyn 'na, Wil Preis?"
"Pa ddyn, Jim?"
"Diawl, 'wyt ti'n dechra' troi'n barot ne' rwbath? Mi
