"Wyr Wil Bach rywbeth amdano fo, tybed? ebe Moses. "Mae o 'n edrych i mi fel tase hogyn bach wrth ei sodle fo. Hwyrach mai Wil Bach ydio," yntau hefyd yn ei deimlo'i hun yn heneiddio dan ddylanwad Dic.
"Wil dy frawd ddaru farw?" ebe Dic. "Doedd o ddim ond peder oed pan ddaru o farw, ac mi fase'n rhy ifanc i hel pricie. Mae nacw'n edrych yn debycach i gi. Ond synnwn i ddim nad oes plant yn byw yno. Os oes, gobeithio na raid iddyn nhw ddim mynd i'r Seiat. Ond hwyrach nad oes yno 'run, a bod y lleuad ei hun yn hapus am fod y bobol sy'n byw arni hi yn hapus."
"Ia," ebe Moses, "ond wrth sôn am Wil Bach, d'alla i ddim wrth y peth, ond mi fydda i 'n rhyw feddwl rywsut i fod o ym mhobman y bydda i 'n edrych arno ar i fyny, yn enwedig yn y nos. Mae o fel tase fo'n chwarae o flaen fy llygid i o hyd."
"Oes ene Seiat yno weithie, tybed, a phobol yn holi adnode ynddi hi?—dene'r peth," ebe Dic.
"Wn i ddim," ebe Moses, dan edrych ar y creadur oedd wrth sodlau'r hen ddyn, "mae'r rhai sy'n y lleuad—y dyn, a hwnnw tu ôl iddo fo,—yn edrych yn hapus iawn, beth bynnag."
"Yden," ebe Dic, "ond falle mai hen ddyn yn holi adnode ydi dyn y lleuad ei hun, ac nid plentyn yn gorfod eu deyd nhw. Ac mae hen bobol felly, yn amal, yn leicio'u gwaith, tase fo ddim ond am eu bod nhw'n cael poeni plant heb y drafferth o'u dyrnu nhw."
