"Y cwbwl ddeyda i," ebe Moses, ydi y bydd gwae i ni ar ôl mynd adre am esgeuluso'r Seiat."
Aroshasant i wrando am ennyd drachefn. Yr oedd yr ardal fel y bedd, ond y sŵn tylluan a ddeuai'n awr ac eilwaith o ddyfnder y Tyno, a gwich y coed a rygnai yn erbyn y Wal Newydd, gan chwarae rhyngddynt a'r lleuad. A chyn bo hir daeth llais ysgafn cynulleidfa'n canu emyn o'r pellter.
Gosododd hyn y ddau fachgen mewn petruster mawr. Ciliodd hynny o hyder a oedd gan Foses fel niwl oddiar fynydd, a gwelodd yn glir ganlyniadau'r anufudd-dod. Daliai Dic yn ddewr. Gwyddai'r ddau na chawsai eu tadau ddigon o ras yn y Seiat i beidio â'u curo. Ac o'u profiad ohoni, ofnent, yn hytrach, mai ennyn awydd newydd yn eu tadau at y gwaith llesol hwnnw a wnâi hi.
'Wyddest ti bê?" ebe Moses yn y man, "dydi'r Seiat ddim yn lle mor annifyr wedi'r cwbwl. Rhaid iti gofio mai yno y gwelson ni'r hen Huw Edwards y Foel yn treio darllen efo'i spectol ar ôl iti dynnu'r gwydre ohoni hi, wrth ei fod o wedi ei gadel hi ar ei ôl yn y sêt y Sul. Ac y mae hi hefyd yn dy gadw di rhag rhywbeth gwaeth na hi ei hun. Ac mi alle mai ni sy'n methu wrth feddwl y'n bod ni'n rhy fawr i ddeyd adnode."
"Felly mae nhw'n deyd, ei bod hi'n cadw pobol rhag peth gwaeth," ebe Dic, "deyd y mae nhw
