X
NOS A GWAWR
WRTH fynd i mewn i dywyllwch yr ogof, gafaelodd Moses, mewn dychryn, yn nyn y lleuad, a theimlai Dic yn ymbalfalu am wneuthur yr un peth, a'r dyn yn eu harwain yn dyner i gonglau yn yr ogof, a'u gosod i led—orwedd yno. Eisteddodd yntau rhyngddynt, gan roddi ei fraich am wddf pob un. Eu teimlad oedd yr unig foddion, bellach, iddynt wybod am ei gilydd, canys nid oedd obaith iddynt weled gwefusau ei gilydd yn symud nes i oleuni'r ddaear gynhyddu. Yr oedd Moses, wrth gofio'i brofiad yn yr agen fawr, bron llewygu gan ofn, a hanner disgwyliai glywed yr ochenaid riddfanllyd drosodd eto, ac yn ei ofn crynai fel deilen. A braidd yn grynedig oedd Dic hefyd. Ymwthiodd y ddau yn nes i'r dyn heb wybod iddynt eu hunain. Yn sydyn teimlai'r ddau iasau oerion yn eu cerdded. Rhoddodd Dic ei law ar ei esgid, ac yr oedd ei esgid fel darn o rew. Teimlodd ei wyneb, ac yr oedd hwnnw yr un fath. O dipyn i beth daeth syrthni trostynt, gwahanol iawn i'r teimlad cyffredin o gwsg. Aeth y syrthni'n drymach, drymach. Fe'u teimlent eu hunain yn rhyw grebachu i'w gilydd, ac yna collasant bob gwybod am bopeth. Aethant mor ddideimlad â cherryg, ac felly y buont am na wyddent pa hyd.
