"Gan nad oes arf gan Grendel," meddai wrtho'i hun, "brwydraf innau heb yr un. Dibynnaf innau ar nerth fy mraich."
Yn fuan yr oedd pob man yn dawel a thywyll; nid oedd y sŵn lleiaf yn y neuadd fawr, dim ond anadl rhai o'r milwyr yn cysgu'n drwm. Heb fod yn nepell gorweddai'r hen frenin Hrothgar ar ei wely, gan ofni clywed bob munud waedd olaf y milwyr o'r neuadd.
Trwy'r niwl tywyll a oedd yn hofran uwch y gors afiach camai'r anghenfil, Grendel, yn llechwraidd tua'r neuadd. Llithrodd hyd greigiau peryglus, ac yna rhedodd dros y morfa unig nes gweled ohono ffurf yr adeilad mawr yn y tywyllwch o'i flaen. Uwchben yr oedd cymylau mawr, duon, yn yr awyr. Cyrhaeddodd y drws a cheisiodd ei agor, ond yr oedd bolltau haearn arno y tu mewn. Ag un ergyd drylliodd y creadur y drws yn ddarnau mân. I mewn ag ef, a thywynnai golau gwyrdd, annaearol, o'i lygaid. Trwy'r gwyll gwelai bymtheng milwr yn cysgu ar y llawr, a gorfoleddai wrth feddwl am dreulio'r nos yn eu bwyta un ar ôl un. Gafaelodd ei bawen fawr yn y cyntaf, a rhwygodd ef yn ddarnau. Bwytaodd ef yn y fan ac yna estynnodd ei bawen i gydio yn y nesaf. Credai y byddai hwnnw hefyd fel plentyn yn ei gafrangau, ond er ei syndod, neidiodd y milwr i fyny, ac yr oedd ei fysedd ar fraich yr anghenfil fel bysedd o ddur.
Daeth ofn i galon y creadur, a cheisiodd daflu Beowlff i ffwrdd oddi wrtho. Methodd yn lân, ac yn
