Ar ŵyl y Sulgwyn eisteddai Arthur a'i farchogion wrth y Ford Gron yn y llys yng Nghamalot. I mewn i'r neuadd daeth rhiain deg ar gefn march ag ôl teithio o bell arno, a gofynnodd am weld Syr Lawnslot. Wedi i'r brenin ei ddangos iddi, aeth at ei sedd a dymuno arno'i dilyn hi i'r goedwig. Er na ddywedai hi amcan y daith, archodd Lawnslot i'w ysgwier gyfrwyo'i farch ac ymaith ag ef gyda'r rhiain. Carlamodd y ddau drwy goedwig fawr ac yna drwy gwm hir nes cyrraedd mynachlog gwragedd. Yno arhosai Syr Bwrt a Syr Lionel ar eu ffordd i Gamalot, a balch iawn oeddynt o weld Lawnslot. Ymhen ennyd cerddodd deuddeg lleian i mewn atynt, a chyda hwy yr oedd llanc glandeg a lluniaidd. Ni welsai Lawnslot fachgen harddach erioed.
"Ni a fagodd y mab hwn," meddent wrth Syr Lawnslot, "ac erfyniwn arnat i'w urddo'n farchog."
"A fynn ef ei hun hynny?" gofynnodd Lawnslot.
"Mynnaf," ebe'r llanc.
Bore trannoeth urddwyd y bachgen, Galâth, yn farchog, a dychwelodd Lawnslot i'r llys gyda Bwrt a Lionel. Yno yr oedd pawb ar fin eistedd wrth y Ford Gron, ac wedi i Arthur eu cyfarch yn llawen, aeth y tri marchog hwythau i'w seddau. Cyn i neb fwyta dim rhuthrodd ysgwier i mewn i'r neuadd.
"Syr," meddai wrth Arthur, "y mae gennyf newyddion rhyfedd. Gwelais faen mawr, â chleddyf ynddo, yn nofio ar wyneb yr afon."
